Ονομάζομαι Νικόλαος Μπολάκης του Σταματίου. Γεννήθηκα στο χωριό Νεροκούρου Χανίων το 1950 όπου τελείωσα το Δημοτικό Σχολείο και που σήμερα είναι Μουσείο Σχολικής Ζωής.

Το 1965 τελειώνω την Κατώτ. Τεχν. Σχολή (ημερήσια). Το 1969 τελειώνω τη Νυχτερινή Σχολή Εργοδηγών Μηχ/γων (Δαίδαλος) Το βράδυ σχολή την ημέρα δουλειά (οικοδομικά σίδερα – Μηχανουργείο – ΔΕΗ (Παλιά Ηλεκτρική Χανίων) .

Μετά την 27μηνη στρατιωτική θητεία μου στον Έβρο , επιστρέφω στα Χανιά και ψάχνω εργασία . Έτσι βρέθηκα πλήρωμα σ’ ένα καραβάκι (Αγ. Νικόλαος) που έκανε την γραμμή Σφακιά – Λουτρό – Αγ. Ρουμέλη – Παλαιόχωρα.
Ο χειμώνας του 1973 με βρίσκει στην Αθήνα να εργάζομαι ως Λεβητοποιός – Λευκοσιδηρουργός.
Το 1976 βρέθηκα στη Ρόδο (ως μετανάστης εσωτερικού) εργαζόμενος στον Σταθμό Παραγωγής ΔΕΗ, εκεί παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια.

Μετά την συνταξιοδότησή μου έψαχνα ένα τρόπο για να περνώ τον χρόνο μου παραγωγικά (αποφεύγοντας τις παντόφλες και τις πυτζάμες που σκοτώνουν). Έτσι ασχολήθηκα με το Πάζλ, στη αρχή με την συναρμολόγηση ολίγων χιλιάδων τεμαχίων για να φθάσω ακόμη και στα 12.000 τεμάχια.

Από το 2006 μέχρι και σήμερα μοιράζω το χρόνο μου μεταξύ Ρόδου και Χανιά.
Κάποια στιγμή ανακοινώνεται σε τοπική εφημερίδα στα «Χανιώτικα Νέα» ότι θα ξεκινήσουν μαθήματα ψηφιδωτού υπό την αιγίδα της Νομαρχίας (επί Νομαρχίας Κατσανεβάκη). Τότε η σύζυγός μου που γνώριζε ότι ψαχνόμουν για απασχόληση πιο δημιουργική από αυτή που έκανα δηλ. την συναρμολόγηση Πάζλ, με παρότρυνε να δηλώσω συμμετοχή . Το ενδιαφέρον μου από την αρχή ήταν μεγάλο. Εκεί παίρνω τα πρώτα μαθήματα και ουσιαστικά ξεκινά το ταξίδι μου στη μαγευτική τέχνη του ψηφιδωτού.
Οι δάσκαλοι μου ήσαν : ο Γιάννης Στεφανουδάκης και ο Γιάννης Κοπανάκης.

Πριν ακόμη ολοκληρωθεί το πρόγραμμα της εκπαίδευσης φεύγω για τη Ρόδο έχοντας όμως ξεκινήσει το πρώτο μου έργο «τα χελιδόνια που περνούν έξω από το παράθυρο» όπου το τελειώνω εκεί. Το αποτέλεσμα θα έλεγα ενθαρρυντικό και η ικανοποίηση της δημιουργίας μεγάλη. Τότε αρχίζω το δεύτερο μου έργο την «Γυμνή κοπέλα». Τελειώνοντας το ανακαλύπτω μια σαφή βελτίωση από το πρώτο. Ακολουθεί το τρίτο «Τα ελαφάκια της Ρόδου» με ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα .

Κατάλαβα ότι πέραν από την ικανοποίηση που μου έφερνε η ολοκλήρωση του έργου περνούσα ευχάριστα το χρόνο μου και το σπουδαιότερο ήταν για μένα σαν να κάνω «ψυχοθεραπεία»
Κάποια στιγμή μου τηλεφωνεί από τα Χανιά ο Γιάννης Στεφανουδάκης και μου λέει ότι θα γίνει μια έκθεση με δημιουργίες των μαθητών που αποφοίτησαν από όλα τα τμήματα της Νομαρχίας (Ζωγραφικής – Ψηφιδωτού κ.α.) και μου ζητά να συμμετέχω.

Έτσι βρέθηκα να συμμετέχω για πρώτη φορά σε έκθεση στον εκθεσιακό χώρο «Γυαλί Τζαμισί» με τρία έργα (ανεστραμμένα) . Οι κριτικές για την δουλειά μου από τους επισκέπτες ήσαν για μένα πολύ θετικές.

Για δεύτερη φορά βρέθηκα να εκθέτω έργα μου στον «Αγροτικό Αύγουστο» στο λιμάνι των Χανίων και στο τότε περίπτερο του Δήμου Ελ. Βενιζέλου.
Η τρίτη μου συμμετοχή είναι στην έκθεση που έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Γερασίμου στα Νεροκούρου με την φροντίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου της περιοχής.
Για τέταρτη φορά εκθέτω 13 έργα μου στα «Ιαλύσια» που διοργανώνει ο Δήμος Ιαλυσού της Ρόδου.
Το 2012 οι προσπάθειες μου για μια έκθεση με 35 έργα στα Χανιά δεν ευοδώθηκαν αφού δεν υπήρξε η ανάλογη ανταπόκριση από μεριάς Δημοτικής Αρχής. Ελπίζω το επόμενο χρόνο να στηριχθούν από το Δήμο παρόμοιες πρωτοβουλίες χωρίς την οικονομική επιβάρυνση για ερασιτέχνες σε καιρούς δύσκολους που να αποβλέπουν στη ανάδειξη της τέχνης του ψηφιδωτού.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς:
την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση (επί Κατσανεβάκη) για την ευκαιρία που μου έδωσε.
τους δασκάλους μου Γιάννη Στεφανουδάκη και Γιάννη Κοπανάκη. .
τη σύζυγό μου για την παρότρυνση αλλά κυρίως για την υπομονή και κατανόηση που δείχνει όταν εγώ χάνομαι επί ώρες στο εργαστήριο κόβοντας και ταχτοποιώντας ψηφίδες.
τον Μάρκο Γώγουλο για την επιμέλεια της σελίδας.
τον φίλο μου Περουλάκη Γιώργο για την οργανωτική βοήθεια που παρείχε.
τη Δέσποινα Μπολάκη για τα γεωμετρικά σχήματα.
τον Αθανάσιο Ρούμελη για την φωτογράφηση και τέλος το Στέλιο Μανιουδάκη για τις κορνίζες.

Καθώς και όλους τους μαρμαράδες των Χανίων και της Ρόδου για τα μάρμαρα (ρετάλια) που δωρεάν μου παρείχαν. Γιατί στα έργα μου δεν χρησιμοποιώ ποτέ έτοιμες ψηφίδες αλλά τις κόβω μόνος μου.